Bazylika św. Anny w Lubartowie – świątynia budowana w latach 1733-1738, projektu Pawła Antoniego Fontany.

Barokowa, murowana, dwu wieżowa, ufundowana przez Pawła Sanguszkę. Budowniczym Fary Lubartowskiej był Tomasz Rezler. Konsekracji świątyni dokonał biskup żmudzki Józef Michał Karp w 1738 roku. Kościół był wielokrotnie odnawiany, w szczególności zaś po pożarze z 1792 roku, kiedy to częściowo spłonął. Fasadę kościoła ozdabiają dwie wieże, które zwieńczone są pięknymi hełmami, oraz elewacja bogata w pilastry i gzymsy. Portal wejściowy, który jest wsparty na dwóch kolumnach, jest wykonany z czarnego marmuru.

Liczne zaokrąglenia, filary i witraże wzbogacają wnętrze grą światła. Ośmioboczna nawa środkowa, nakryta załamanym dachem zwraca szczególną uwagę w późnobarokowej bryle świątyni. Na ową nawę otwierają się arkady naw bocznych, których przęsła są połączone oryginalnymi górnymi prześwitami. W prawej nawie znajduje się epitafium z sercami fundatora (Pawła Karola Sanguszki) i jego żony – Barbary z Duninów Sanguszkowej.

Od 26 lipca 2008 kościół posiada godność bazyliki mniejszej, co zawdzięcza wieloletnim staraniom księdza prałata Andrzeja Tokarzewskiego oraz arcybiskupa Józefa Życińskiego.